Bier, whisky en water
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Jeroen N.
17 Juli 2006 | Laos, Vientiane
Waar vervolgt staat moet vervolgd worden.
En zodoende dus dit verhaal.
Dus bus naar Laos..... klein busje, 10 mensen en een Thaise chauffeur. 3 stellen wij tweeën een Amerikaanse van... en een Australiër van 23. De combinatie van 2 gekke Hollanders en een Australiër zou blijken een erg goede te zijn. Al in de bus kwamen na het gebruikelijke “waar kom je van daan, wat heb je gezien en waar ga je naar toe” de verhalen meteen op gang. Of we al vaker op reis waren, waarom ik in hemels naam op Singapore was geland, dus dan heb je wel wat te vertellen ja.
Omdat het zo goed klikte zijn we ’s avonds in Chang Kong gezamenlijk een hostel gaan zoeken en konden we terecht in een mooie Bamboehut aan de Meekong rivier op de grens met Laos. Na het eten bleek er in dit gehucht niet veel meer te doen en besloten we na 1 biertje onze klamboes op te zoeken. De volgende dag vroeg uit de veren en de rivier over om Laos binnen te kunnen en een boot het land in te boeken.
Dit bleek allemaal vrij makkelijk en om 11 uur zaten we dan ook op een zogenaamde “slow boat” die ons de komende 2 dagen de rivier af zou varen. We waren goed op de hoogte en hadden de avond er voor nog gezorgd voor een stel zachte kussens om op te zitten, dat scheelt een houten reet na een paar uur en doorzit plekken na 2 dagen. Wel zat de boot goed volgepakt en waren we blij voorin te zitten met een lekker briesje en veel beenruimte en niet achterin bij de motor, veel lawaai, een stinkend toilet en een schipper die je maar bleef vragen opium te kopen.
De rivier is ronduit geweldig. ik zal proberen wat foto’s online te zetten binnenkort, maar eigenlijk zijn de uitzichten, water, land en lucht combinaties dusdanig indrukwekkend dat ze naast onmogelijk te beschrijven ook niet goed vast te leggen zijn op beeldmateriaal van kleine afmetingen. Sommige mensen kiezen er voor om het stuk te doen in een houten aftandse speedboot, wat ook een hele ervaring is ( ze zitten met motorhelmen op voorover gebogen in de boot) maar om de Meekong echt te kunnen beleven moet je er gewoon 2 dagen voor uittrekken.
Halverwege is een dorp, dat bestaat omwille van de iedere dag aanmerende toeristen en als de boten aanmeren staan ze al aan je tas te trekken voor je op het droge bent. Allemaal willen ze je naar “hun” hotel hebben. Gelukkig bestaat er iets als een Lonely Planet en gezond verstand en vonden we iets goedkoops, met alles er op en er aan, dicht bij de boten (=minder slepen met tassen) en een relaxte plek voor de WK finale ( want op veel plekken is er geen stroom meer na 22.00uur).
's Avonds ging het echter mis. Ondanks dat we met een gezellige groep waren wezen eten voelde ik me toch wat minder. Beetje vreemd gevoel en een vermoeden van koorts. Terug thuis bleek ik inderdaad 39.5 te hebben en ook de darmen werkten niet naar behoren. Meteen in bed gekropen en hopen dat het de volgende dag beter zou zijn. In dat gat blijven was niet echt een optie.
Met de volgende morgen 38.6 en niet echt uitgerust alle voorzorgsmaatregelen genomen die ik bedenken kon. Veel bananen en wit brood, iemand had nog imodium, en iets om de koorts te drukken.
Op de boot een mooi plekje uitgezocht waar ik ook kon liggen. Naast dat de plek perfect in de luwte achter de koffers was had het ook nog een prima uitzicht en heb ik heerlijk een paar uur kunnen slapen. Wel merkte ik dat de koorts bleef en ’s avonds zou ook blijken dat ik met 40 graden koorts m’n nest in dook. Luang Prabang zou ik ondanks de koorts wel zien, maar moest even worden uitgesteld en ook het nachtleven was jammergenoeg niet aan mij besteed.
Het wilde maar niet over, ik voelde me wel goed. Oké, de darmen werkten niet mee en de koorts bleef, maar zwak voelde ik me niet, dus de volgende dag gewoon mee naar de watervallen, toch even gezwommen en jezelf geen tijd gunnen het uit te zieken, wat ook haast een onmogelijke opgave is. Om toch maar iets verstandigs te doen eerst maar eens uitgeslapen en een spa opgezocht, zo’n heet Turks stoombad doet wonderen en een massage daarna is een prima vervolg. Na een dag goed rust leek het er dan toch op dat ik de ziekte kiem zich gewonnen gaf.
Een dag later zouden we om 9uur worden opgehaald om ons naar het volgende dorp te verplaatsten, wederom in een zogenaamde mini van en ook deze rit bleek prima te doen. Oké, je wordt wel moe en na 6 uur bussen ben je het ook wel weer zat, maar verder prima, geen probleem.
Nadat we aangekomen waren in Vang Vieng ergens midden in Laos hebben we een prima hotel uitgezocht, met eigen douche en toilet met ventilator en airco. Het plaatsje zelf stelde helemaal niets voor en is bovendien erg toeristisch. Het enige wat er echt leuk is is het zogenaamde “tubing” (met een grote rubber band over de rivier van koek en zopie naar koek en zopie waar ze alleen Bier, broodjes tonijn en chips verkopen en overal eigen gekweekte wiet natuurlijk.
Maar dat pas de volgende dag, voor de zekerheid en dat had ik niet moeten doen, toch nog eens de temperatuur opgenomen en..... natuurlijk, koorts. Ik was het zo zat dat ik besloot een andere maatregel te nemen.
We nemen een bar, waar de rest ook zit, we bestellen een goed glas whisky en vragen om citroenen (en krijgen halve limoentjes, wat nog beter is). Geen rare mixen, ijs of water en ook de thee en honing voor de ouderwetse grok achterwege laten, maar gewoon whisky.
Na 6 glazen (lees witte wijnglazen want een whiskyglas kennen ze niet) had ook ik een hele mooie avond, was net zo ver heen als de rest, had geen koorts meer en de volgende dag zelfs geen kater.
De dag erna op een vrachtwagenband de rivier af. Al na 2 minuten volgt de eerste stop en kan er bier besteld worden en kunnen er rare fratsen worden uitgehaald aan een kabelbaan boven het water.
Deze stops, met steeds spectaculairdere trapezes, hogere jumps en weerzinwekkende schommels boven het water zouden om de paar 100 meter terugkomen. Een toch van nog geen 45 minuten werd afgelegd in een ruime 5 uur en moe, voldaan en met een enorme trek kwamen we om 7 uur weer bij het dorp aan.
Sam de Australiër was moe en haakte na het avond maal af en ook wij bleken na nog een drankje niet opgewassen tegen de slaap en zochten ons bed op. Vrijdag ochtend zouden we om 9uur weer per minibus verder reizen naar onze laatste stop in Laos te weten Vientiane. Vandaaruit vlieg ik verder naar Cambodja vanwaar m’n volgende verhaal zal verschijnen.....
Ik ben benieuwd naar iedereen in NL, bevalt de vakantie?
Zou het ook mogelijk zijn om op de Maas of in de Amsterdamse grachten op een autoband met een biertje in je hand rond te dobberen. Misschien een gat in de markt?
En zodoende dus dit verhaal.
Dus bus naar Laos..... klein busje, 10 mensen en een Thaise chauffeur. 3 stellen wij tweeën een Amerikaanse van... en een Australiër van 23. De combinatie van 2 gekke Hollanders en een Australiër zou blijken een erg goede te zijn. Al in de bus kwamen na het gebruikelijke “waar kom je van daan, wat heb je gezien en waar ga je naar toe” de verhalen meteen op gang. Of we al vaker op reis waren, waarom ik in hemels naam op Singapore was geland, dus dan heb je wel wat te vertellen ja.
Omdat het zo goed klikte zijn we ’s avonds in Chang Kong gezamenlijk een hostel gaan zoeken en konden we terecht in een mooie Bamboehut aan de Meekong rivier op de grens met Laos. Na het eten bleek er in dit gehucht niet veel meer te doen en besloten we na 1 biertje onze klamboes op te zoeken. De volgende dag vroeg uit de veren en de rivier over om Laos binnen te kunnen en een boot het land in te boeken.
Dit bleek allemaal vrij makkelijk en om 11 uur zaten we dan ook op een zogenaamde “slow boat” die ons de komende 2 dagen de rivier af zou varen. We waren goed op de hoogte en hadden de avond er voor nog gezorgd voor een stel zachte kussens om op te zitten, dat scheelt een houten reet na een paar uur en doorzit plekken na 2 dagen. Wel zat de boot goed volgepakt en waren we blij voorin te zitten met een lekker briesje en veel beenruimte en niet achterin bij de motor, veel lawaai, een stinkend toilet en een schipper die je maar bleef vragen opium te kopen.
De rivier is ronduit geweldig. ik zal proberen wat foto’s online te zetten binnenkort, maar eigenlijk zijn de uitzichten, water, land en lucht combinaties dusdanig indrukwekkend dat ze naast onmogelijk te beschrijven ook niet goed vast te leggen zijn op beeldmateriaal van kleine afmetingen. Sommige mensen kiezen er voor om het stuk te doen in een houten aftandse speedboot, wat ook een hele ervaring is ( ze zitten met motorhelmen op voorover gebogen in de boot) maar om de Meekong echt te kunnen beleven moet je er gewoon 2 dagen voor uittrekken.
Halverwege is een dorp, dat bestaat omwille van de iedere dag aanmerende toeristen en als de boten aanmeren staan ze al aan je tas te trekken voor je op het droge bent. Allemaal willen ze je naar “hun” hotel hebben. Gelukkig bestaat er iets als een Lonely Planet en gezond verstand en vonden we iets goedkoops, met alles er op en er aan, dicht bij de boten (=minder slepen met tassen) en een relaxte plek voor de WK finale ( want op veel plekken is er geen stroom meer na 22.00uur).
's Avonds ging het echter mis. Ondanks dat we met een gezellige groep waren wezen eten voelde ik me toch wat minder. Beetje vreemd gevoel en een vermoeden van koorts. Terug thuis bleek ik inderdaad 39.5 te hebben en ook de darmen werkten niet naar behoren. Meteen in bed gekropen en hopen dat het de volgende dag beter zou zijn. In dat gat blijven was niet echt een optie.
Met de volgende morgen 38.6 en niet echt uitgerust alle voorzorgsmaatregelen genomen die ik bedenken kon. Veel bananen en wit brood, iemand had nog imodium, en iets om de koorts te drukken.
Op de boot een mooi plekje uitgezocht waar ik ook kon liggen. Naast dat de plek perfect in de luwte achter de koffers was had het ook nog een prima uitzicht en heb ik heerlijk een paar uur kunnen slapen. Wel merkte ik dat de koorts bleef en ’s avonds zou ook blijken dat ik met 40 graden koorts m’n nest in dook. Luang Prabang zou ik ondanks de koorts wel zien, maar moest even worden uitgesteld en ook het nachtleven was jammergenoeg niet aan mij besteed.
Het wilde maar niet over, ik voelde me wel goed. Oké, de darmen werkten niet mee en de koorts bleef, maar zwak voelde ik me niet, dus de volgende dag gewoon mee naar de watervallen, toch even gezwommen en jezelf geen tijd gunnen het uit te zieken, wat ook haast een onmogelijke opgave is. Om toch maar iets verstandigs te doen eerst maar eens uitgeslapen en een spa opgezocht, zo’n heet Turks stoombad doet wonderen en een massage daarna is een prima vervolg. Na een dag goed rust leek het er dan toch op dat ik de ziekte kiem zich gewonnen gaf.
Een dag later zouden we om 9uur worden opgehaald om ons naar het volgende dorp te verplaatsten, wederom in een zogenaamde mini van en ook deze rit bleek prima te doen. Oké, je wordt wel moe en na 6 uur bussen ben je het ook wel weer zat, maar verder prima, geen probleem.
Nadat we aangekomen waren in Vang Vieng ergens midden in Laos hebben we een prima hotel uitgezocht, met eigen douche en toilet met ventilator en airco. Het plaatsje zelf stelde helemaal niets voor en is bovendien erg toeristisch. Het enige wat er echt leuk is is het zogenaamde “tubing” (met een grote rubber band over de rivier van koek en zopie naar koek en zopie waar ze alleen Bier, broodjes tonijn en chips verkopen en overal eigen gekweekte wiet natuurlijk.
Maar dat pas de volgende dag, voor de zekerheid en dat had ik niet moeten doen, toch nog eens de temperatuur opgenomen en..... natuurlijk, koorts. Ik was het zo zat dat ik besloot een andere maatregel te nemen.
We nemen een bar, waar de rest ook zit, we bestellen een goed glas whisky en vragen om citroenen (en krijgen halve limoentjes, wat nog beter is). Geen rare mixen, ijs of water en ook de thee en honing voor de ouderwetse grok achterwege laten, maar gewoon whisky.
Na 6 glazen (lees witte wijnglazen want een whiskyglas kennen ze niet) had ook ik een hele mooie avond, was net zo ver heen als de rest, had geen koorts meer en de volgende dag zelfs geen kater.
De dag erna op een vrachtwagenband de rivier af. Al na 2 minuten volgt de eerste stop en kan er bier besteld worden en kunnen er rare fratsen worden uitgehaald aan een kabelbaan boven het water.
Deze stops, met steeds spectaculairdere trapezes, hogere jumps en weerzinwekkende schommels boven het water zouden om de paar 100 meter terugkomen. Een toch van nog geen 45 minuten werd afgelegd in een ruime 5 uur en moe, voldaan en met een enorme trek kwamen we om 7 uur weer bij het dorp aan.
Sam de Australiër was moe en haakte na het avond maal af en ook wij bleken na nog een drankje niet opgewassen tegen de slaap en zochten ons bed op. Vrijdag ochtend zouden we om 9uur weer per minibus verder reizen naar onze laatste stop in Laos te weten Vientiane. Vandaaruit vlieg ik verder naar Cambodja vanwaar m’n volgende verhaal zal verschijnen.....
Ik ben benieuwd naar iedereen in NL, bevalt de vakantie?
Zou het ook mogelijk zijn om op de Maas of in de Amsterdamse grachten op een autoband met een biertje in je hand rond te dobberen. Misschien een gat in de markt?
-
17 Juli 2006 - 07:45
Ralf:
Jeroen, als trouwe lezer van je avonturen abroad had ik me in alle bevlogenheid laten inspireren door je met-een-biertje-in-een-autoband verhaal. Na wat mislukte pogingen dit concept aan de Maastrichtse man (en vrouw natuurlijk) te brengen, wil ik je bij deze laten weten dat dit ABSOLUUT GEEN GAT IN DE MARKT is ;-)
Veel plezier nog!
Groeten uit Bruxelles, Ralf -
17 Juli 2006 - 07:55
Colin:
Hey Joen, klinkt als een verdomd mooie reis die je maakt! Geniet er van kerel, wel verdiend!
Hier alles prima, druk bezig met voorbereiden voor verhuizen naar het nieuwe appartement met Annemarie, heb er heel veel zin in. -
17 Juli 2006 - 09:19
Martine:
He jeroen, wat ben je toch allemaal aan het doen, klinkt echt geweldig! Denk trouwens dat het wel lukt hoor in maastricht met een rubberen band, vriend van mij heeft dan namelijk al een keer gedaan. ik houd me aan bevolen als je weer terug bent, misschien de tijdens de inkom? dikke kus Martine -
17 Juli 2006 - 10:53
Leonie:
Het Jeroen,
wat een verhalen allemaal. Was dat hier allemaal maar te beleven. Mocht je nog wilde plannen hebben met de Maas of een of andere takel, let me know haha, Nog heel veel plezier daar en ik wacht op je volgende verhaal. Gelukkig ben je weer beter.
liefs ook van de rest van de familie, leonie -
17 Juli 2006 - 11:11
Michiel:
Humm....in het vervolg dus stevig aan de wisky gaan als ik koorts heb? :D en grootmoeders middeltjes door de goot spoelen :)Hier allesgoed verder. Ben nieuwsgierig naar je volgende verhaalvanuit cambodja -
17 Juli 2006 - 15:14
Rutger:
Hé Jeroen,
de vakantie hier bevalt me prima, over 4 dagen ga ik zelf ook weg (berlijn-praag-zwitserland)
Zo te horen bevalt het daar ook allemaal goed, veel plezier nog en ik hoor het wel weer in je volgende verslag!
Rutger -
18 Juli 2006 - 13:16
Rianne:
ejj jeroentje,
volgens mij is het echt fantastisch daar! Mooie foto's!! Ben binnekort weg uit het mooie Maastricht om naar rotjeknor te vertrekken! Is er nog een klein kansje dat je mee gaat?
liefs rian -
20 Juli 2006 - 10:54
Gitta:
Hey jeroen,
Super gaaf allemaal. Hier in nederland mis je niets. Btje hittegolf, maar daar krijg je alleen maar zonneallergie van (althans ikke). Blijf lekker schrijven en genieten, klinkt allemaal geweldig. Groetjes,Gitta -
20 Juli 2006 - 16:08
Bijs:
Schuur, klinkt goed; de koorts weer te boven en verhalen te over. Groeten, Bijs -
25 Juli 2006 - 13:54
Mama Papa Alexander:
Heej jeroen wij zitten nu in nairobie en we hebben het ontzettend naar ons zin! Jy zo te lezen ook! We hebben al veel dieren en natuurlijk schoon gezien. We wensen je nog veel plezier en we spreken je snel weer
Groetjes MPA
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
